Marjolein Peters

“Priscilla was 7 jaar en opgenomen met diepe botpijn in het Emma Kinderziekenhuis.
Haar gezichtje vergeet ik nooit: Ze lag roerloos in bed, haar lichaam verkrampt en dikke tranen biggelden over haar wangen. Priscilla huilde zonder enig geluid.
Haar pijn kon ik voelen, maar ik wist ook dat het maar een fractie was van de diepe pijnen die kinderen met sikkelcelziekte doormaken. Als kinderarts stond ik machteloos naast haar bed. Alle mogelijke pijnmedicatie had ik al aan haar gegeven, maar de pijn hield aan.

Priscilla kende ik als een vrolijk meisje. Ze kwam samen met haar moeder en haar jongere broertjes op de poli voor controle. Haar moeder kwam oorspronkelijk uit Ghana en had weinig onderwijs genoten. Priscilla was haar trots. Het ging goed met haar op school.

Ondanks dat ze trouw iedere dag haar medicijnen innam, was ze toch in een jaar tijd 4 keer opgenomen en raakte daardoor achter op school. Priscilla veranderde van een vrolijke meid naar een meisje met diep verdriet en angst om weer een pijnaanval te krijgen.

“Dokter” vroeg ze aan mij: “Waarom zijn er geen medicijnen tegen Sikkelcelziekte die echt helpen?”

Ik beloofde haar: Ik ga zorgen dat veel mensen weten wat voor een nare ziekte sikkelcelziekte is en ik zal zorgen dat veel geld ingezameld wordt om sikkelcelziekte definitief te genezen.

Die belofte wil ik waarmaken en daarom zet ik mij in als lid van het bestuur van Het Sikkelcelfonds. Kinderen zoals Priscilla laten we niet in de kou staan!”

Marjolein Peters

kinderarts-hematoloog niet-praktiserend